چگونه تولیدات مالی میتوانند از سرمایه گذاران نهادی سرمایه زیرساخت جذب کنند؟

کشورهای در حال توسعه آسیایی با کمبود جدی زیرساخت مواجه هستند. در حال حاضر این منطقه سالانه حدود 881 میلیارد دلار در زیرساخت سرمایه گذاری می‌کند. اما به منظور هماهنگی با جمعیت های رو به رشد و اقتصادهای توسعه یافته در سراسر جهان، این منطقه باید سرمایه گذاری را به 1.7 تریلیون دلار در سال افزایش دهد. در حال حاضر اقتصادهای در حال توسعه 70 درصد از بودجه های زیربنایی را از بودجه دولتی دریافت می‌کنند، 20درصد از بخش های خصوصی و 10 درصد از بانک ها چند جانبه.

دارایی های زیربنایی، حتی کسانی که در بازارهای در حال توسعه هستند، باید به دلایلی به این سرمایه گذاران جذب شوند و تعداد انگشت شماری از محصولات مالی می‌توانند به این سرمایه گذاران کمک کنند و برای حل شکاف سرمایه گذاری آسیا تلاش کنند.

جذب سرمایه های زیربنایی برای سرمایه گذاری نهادی
دارایی های زیربنایی ویژگی های متعددی دارند که آن‌ها را برای نیازهای سرمایه گذاران نهادی مناسب می‌کند.

اول اینکه پروژه های زیربنایی به طور طبیعی سرمایه گذاری های بلند مدت هستند.

دوم اینکه سرمایه گذاری های زیربنایی بی ثباتی کمتری دارند زیرا درآمد پروژه ها توسط یک قرارداد بلند مدت توسط دولت تعریف می‌شود که زیرساخت را یک امر مهم برای رشد اقتصاد می‌داند.

موانع سرمایه گذاری
پس چرا سرمایه گذاران نهادی بیشتری از پروژه های زیربنایی عمده در بازارهای نوظهور حمایت نمی‌کنند؟ چندین فاکتور در حال حاضر وجود دارد که سرمایه گذاران نهادی و دیگر سرمایه گذاران بخش خصوصی در زیرساخت های سراسر جهان را محدود می‌کند. این فاکتورها در بازارهای نوظهور که ریسک بالاتری نسبت به سایر اقتصادها دارند، ترکیب شده اند. عواملی مثل:

– منحنی دارایی های زیربنایی

– هزینه های عملیاتی

– معامله گر نبودن

– کسب درآمد

– محصولات مالی برای تجهیز سرمایه خصوصی

– وام های بلند مدت و تامین مالی

– دارایی های تلفیقی

– تضمین مشارکت دولتی و خصوصی